Ucu bucağı bitmez tükenmez bir uykudayım… Kabustan kabusa koşuyorum. Birinde umutlarımı, bir diğerinde mutluluklarımı, bir sonrakinde yarınlarımı bırakıyorum…
İçimdekileri dışıma, dışımdakileri içime koyamıyorum.
Kabuslarımda yok oluyor… Her yeni kabusumda yeni baştan doğuyorum.
Acılarımdan kendime duvar ördüm de hapis hayatı yaşıyorum.
Sanki bir kısır döngüde sıkıştım da bir level atlayamıyorum.
Bir yerlerde bir şeylerin değişmesi gerek. Yoksa herkes nefes alırken nefes alamamamın bir açıklaması olamaz.
No comments:
Post a Comment